هر ساله ۲۳ ربیع الاول یادآور روزی است که خاک قم با قدم‌های بانویی با کرامت، ارزش یافت و هوای آن از شمیم حضورش عطرآگین شد.

خداوند در ۲۳ ربیع الاول سال ۲۰۱ هجری قمری به مردم قم لطفی ارزانی داشت که تا امروز از برکات آن بهره‌مند بوده‌اند؛ این روز مصادف با ورود بانوی پاک و بافضیلتی است که قم را قدر و بهایی بی‌‌‌نهایت داد.

در این روز بود که دریای کرامت حضرت معصومه (س)، دشت کویر قم را سیراب و آن را تا همیشه تاریخ سرای علم و فضل و دیانت کرد.

او بود که با انوار الهی‌اش خانه موسی بن خزرج را بیت النور و اهل قم را تا دنیا دنیاست خیره به اقیانوس عصمت و بی‌کرانه معرفتش کرد.

براستی اگر این مظهر عصمت نبود، قم باز مامن عاشقان و مهد عالمان می‌بود؟ نه؛ حقیقتا قم وامدار قدوم بنت موسی بن جعفر (ع) است. 

اهل قم به خود می‌بالند که همجوار بانویی از تبار امامت نشسته اند

اهل قم به خود می‌بالند که عمریست همجوار بانویی از تبار امامت و ولایت نشسته‌اند و هر صبح و شام رو به آستانش ذکر "السلام علیک یا فاطمه معصومه (س)" را زمزمه می‌کنند، بانویی که هم دختر و هم خواهر و هم عمه امام است و امامان در وصف کرامت و پاداش زیارتش روایات بسیار گفته‌اند.

بی‌شک تاکنون روزگار دختری به این مقام و جلالت و وقار به خود ندیده و با وجود این همه پاکی، چه سزاوار است نام معصومه (س) برای او.

معصومه (س) یعنی؛ کرامت بی‌کرانه، لطف بی‌انت‌ها، عصمت بی‌منتها، ولایت مدار مطلق و نماد رضایتمندی در برابر حق.

پس سلام بر آن همه نجانب و خاکساری در درگاه حق، سلام بر آن عاشق ثابت قدم و عابد و ساجد محراب‌ها و سلام بر آن بارگاه و حریم کریمه اهل بیت (ع). بارگاهی که گویی ملائک هر صبح و شام بر گرد آن در طواف هستند و آفتاب هر صبح به پابوسش می‌آید و مهتاب هر شام به خاکساریش.